Mencontohi kelebihan sekolah Cina

ISU mengenai kecenderungan ibu bapa Melayu menghantar anak-anak ke sekolah aliran Cina pernah beberapa kali menimbulkan polemik sebelum ini.

Awal 2002 misalnya, kecemerlangan sekolah Cina menarik perhatian apabila Kesatuan Perkhidmatan Perguruan Kebangsaan (KPPK) mendedahkan terdapat kira-kira 60,000 orang pelajar Melayu mendapat pendidikan di sekolah aliran Cina.

Ketika itu, peningkatan pelajar Melayu tersebut dikaitkan dengan corak pemikiran ibu bapa yang liberal dan lebih moden terutamanya yang tinggal di luar bandar.

Namun, apabila jumlah pelajar Melayu semakin meningkat saban tahun, ia tidak lagi dilihat dari sudut tersebut. Sebaliknya lebih kepada kemampuan sekolah aliran Cina melahirkan lebih ramai pelajar cemerlang terutamanya dalam mata pelajaran Sains dan Matematik.

Sekolah Cina juga menjadi tumpuan kerana kelebihan bahasa Mandarin dan Inggeris yang bakal dikuasai oleh pelajar Melayu. Kedua-dua bahasa itu merupakan bahasa utama global hari ini dan merupakan aset penting yang perlu dikuasai.

Sementelah, kemasukan ke sekolah Cina juga sangat mudah apatah lagi dengan hakikat bahawa terdapat kira-kira 1,200 sekolah aliran itu di seluruh negara ketika ini. Menjadi kumpulan minoriti di sekolah Cina juga menyebabkan pelajar Melayu lebih bersemangat untuk bersaing seterusnya mencatatkan keputusan membanggakan.

Inilah juga yang dibuktikan oleh hampir majoriti anak-anak Melayu yang belajar di sekolah Cina. Hakikat itu semakin menguatkan keyakinan ibu bapa termasuk di luar bandar untuk menghantar anak-anak mereka ke sekolah Cina.

Justeru, apabila Timbalan Perdana Menteri, Tan Sri Muhyiddin Yassin mengarahkan kajian terperinci berhubung kaedah pembelajaran dan pengajaran Sains dan Matematik di sekolah Cina, ia pastinya ada kaitan dengan keyakinan ibu bapa terhadap sekolah kebangsaan. Beliau yang juga Menteri Pelajaran merujuk kepada keberkesanan sekolah Cina yang mencatatkan keputusan cemerlang bagi kedua-dua mata pelajaran itu berbanding sekolah-sekolah lain.

Pada kebanyakan masa dalam perbandingan antara sekolah Cina dan kebangsaan, model pendidikan yang diguna pakai seringkali dijadikan asas penilaian. Model pendidikan nasional di sekolah kebangsaan sering dianggap lapuk kerana tidak banyak berubah sejak lebih 20 tahun lalu. Sistem pendidikan sekolah kebangsaan juga dilihat lebih banyak terikat kepada sukatan pelajaran dan pekeliling Kementerian Pendidikan semata-mata.

Sedangkan di sekolah Cina, persekitaran pendidikannya sentiasa berubah mengikut perkembangan semasa. Sekolah Cina juga dikatakan lebih menekankan aspek kecemerlangan dalam banyak perkara menerusi pendekatan latihan serta guru yang kreatif. Mata pelajaran Sains dan Matematik misalnya, begitu ditekankan di sekolah Cina.

Berbeza dengan sekolah kebangsaan, isu kekurangan guru berkemahiran bagi subjek kritikal tersebut boleh dikatakan kedengaran saban tahun. Dalam hal ini, maka adalah wajar untuk kerajaan mencontohi model sekolah Cina meskipun dalam beberapa aspek lain, sekolah kebangsaan sebenarnya lebih baik berbanding sekolah aliran tersebut.

Seperti yang dikongsi oleh pakar pendidikan dari Universiti Kebangsaan Malaysia (UKM), Anuar Ahmad, ada beberapa perkara yang menjadikan sekolah Cina begitu cemerlang dalam Matematik dan Sains.

Pertamanya jelas pensyarah Sosiologi Pendidikan di Fakulti Pendidikan universiti berkenaan, adalah kesatuan terhadap kepentingan menguasai mata pelajaran itu. Ia wujud di kalangan ibu bapa, pentadbiran sekolah dan para guru yang akhirnya mengalir kepada pelajar itu sendiri.

Kesatuan sikap itu diterjemahkan dalam bentuk program yang bukan dibuat secara tahunan tetapi dijalankan setiap hari di sekolah dan di rumah. Di sekolah kebangsaan, pendekatan seperti itu juga ada diamalkan termasuk menerusi penganjuran kem Sains dan Matematik oleh kementerian. Tetapi ia kebiasaannya diadakan pada tiga bukan terakhir sebelum peperiksaan utama.

''Tindakan ini tidak mampu menzahirkan kumpulan pelajar yang mendapat keputusan cemerlang dalam jumlah yang ramai," ujar Timbalan Pengarah Pusat Perkembangan Pelajar UKM itu.

Faktor kedua mengapa sekolah Cina lebih cemerlang dalam subjek Sains dan Matematik adalah kerana adanya dana yang besar.

Dana itu pula tidak sewenang-wenangnya dibelanjakan sebaliknya digunakan bagi tujuan pencapaian akademik yang cemerlang.

Pengurusan perbelanjaan itu, kata Anuar, ada kaitan dengan budaya sekolah kebangsaan yang terlalu banyak mengadakan sambutan majlis atau acara tertentu. Ia secara tidak langsung menganggu tumpuan guru terutamanya dalam persediaan mengajar Sains dan Matematik yang memerlukan lebih tumpuan.

Faktor ketiga pula tambah Anuar, adalah bentuk pengajaran yang diterapkan.

Beliau yang mempunyai pengalaman belajar di sekolah Cina menjelaskan, bentuk pengajaran latih tubi lebih banyak ditekankan berbanding sekolah kebangsaan.

Menurut Anuar, seorang murid darjah empat misalnya, akan diarahkan oleh guru membuat latih tubi matematik antara 50 hingga seratus soalan setiap hari.

Di peringkat darjah enam pula, sebuah buku tulis latihan matematik yang mengandungi 100 muka surat akan habis digunakan dalam tempoh satu minggu sahaja.

"Malangnya kaedah ini kurang mendapat perhatian di kalangan guru sekolah kebangsaan kerana terpaksa memeriksa begitu banyak latihan pelajar," ujar beliau.

Dengan kelebihan-kelebihan di sekolah Cina itu, maka bukanlah sesuatu yang menghairankan sekiranya jumlah pelajar kaum lain terutamanya Melayu terus meningkat.

Dari satu sudut, perkembangan ini sememangnya sesuatu yang positif kerana ia memberi peluang kepada anak-anak Melayu menguasai kecemerlangan yang diterapkan di sekolah Cina.

Tetapi dari sudut yang lain, ia menimbulkan kebimbangan mengenai kemungkinan terhakisnya keyakinan ibu bapa terhadap sekolah kebangsaan dalam melahirkan pelajar cemerlang terutamanya dalam mata pelajaran Sains dan Matematik.

Dalam jangka masa panjang, trend itu sekiranya terus meningkat akan menyebabkan peranan sekolah kebangsaan sebagai wadah perpaduan menjadi tidak lagi relevan. Malah, ia juga boleh menggugat usaha dan perancangan kerajaan untuk menjadikan sekolah kebangsaan sebagai induk kepada pendidikan. Maka, seharusnya sekolah kebangsaan segera berubah menjadi lebih baik.

Bagaimanapun menurut Anuar, dalam mencontohi model sekolah Cina, kerajaan juga perlu melihat kepada model-model sekolah agama persekutuan dan sekolah asrama penuh yang berprestasi tinggi. Ini kerana, harus diingat, sekolah Cina hanya terbaik dalam mata pelajaran Sains, Matematik dan bahasa Inggeris sahaja.

Apa yang berlaku ialah pelajar sekolah Cina akan melanjutkan pengajian di kolej dan dengan sebahagian kecil sahaja memilih ke Institusi Pengajian Tinggi Awam (IPTA).

Justeru, pemahaman mereka tentang negara bangsa, kemasyarakatan, pembudayaan bahasa Melayu dan juga kebudayaan kebangsaan adalah sangat minimum.

''Oleh itu menjadikan sekolah Cina sebagai satu-satunya model mungkin kurang tepat," katanya.

Sebagai alternatif memperkasakan subjek Sains dan Matematik di sekolah kebangsaan secara jangka panjang, beberapa pendekatan dilihat sangat tepat untuk dilaksanakan.

Antaranya tambah Anuar, adalah dengan melakukan transformasi secara besar-besaran dalam latihan guru Sains, Matematik dan bahasa Inggeris.

Kaedah pembelajaran dan pengajaran subjek itu juga harus berteraskan latih tubi dan bukannya secara deduktif sahaja. Fakulti pendidikan di setiap institusi pengajian tinggi dan institut perguruan harus menggerakkan usaha untuk menonjolkan kaedah baru bagi pengajaran dan pembelajaran dua subjek itu.

Di samping itu, program kolaborasi guru sekolah Cina dan sekolah kebangsaan dalam tiga mata pelajaran itu juga wajar diadakan secara berterusan.

''Malah, kerajaan juga boleh melantik guru Sains dan Matematik dari sekolah Cina yang bersara untuk mengajar di sekolah kebangsaan," ujar Anuar.